حاج محمد حسن طاهريان (پدر معظم شهيدان؛ حسين علي و عبدالعلي)

پدر، پسر و عشق

سال 1303 در سمنان به دنيا آمد.
سه ساله بود كه پدرش دار فاني را وداع گفت و مادر با چهارفرزند و هفتاد تومان بدهي بي سرپرست و بي سر پناه ماند. دو پسر و دو دخترش را نگهداري مي كرد. زمين زراعي و وسايل خانه را فروخت تا بدهي شوهرش را پرداخت. با نانوايي و نخ ريسي هزينه هاي زندگي را تأمين مي كرد. حاج محمدحسن از سيزده سالگي در كارخانه نخ ريسي مشغول به كار شد. در همان جا دو سال درس خواند و مبلغي به عنوان اضافه حقوق ماهانه و به صورت پاداش دريافت كرد. به تحصيل علاقه بسياري داشت ولي ناچار بود براي امرار
معاش مادر و خواهرها و برادر كوچكترش، كار كند. بيست و هفت ساله بود كه مادر براي ازدواج او اقدام كرد.
آن وقت ها مثل حالا نبود كه از ما بپرسند كدام دختر را مي خواهي يا به چه كسي علاقه داري؟ مادرم رفت خانه خواهرش و خواهرزاد هاش را خواستگاري كرد. قبل از آن هم با من در ميان نگذاشته بود. فاطمه خانم هفده ساله بود كه به عقد من درآمد. دختر آرام و چشم و گوش بسته اي بود. مادرم ايشان را راهنمايي مي كرد تا كم كم راه و رسم زندگي را ياد بگيرد. او با مهريه يك و نيم دانگ خانه و دويست و پنجاه تومان پول به عقد من درآمده بود. مهريه بالايي بود و اوايل نداشتم كه از زير دين ايشان در بيايم. بعد از سالها مهريه اش را پرداختم. در «امامزاده يحيي» (سمنان) هم يك قبر دو طبقه خريدم براي خودم و فاطمه از همسرش مي گويد و اينكه ساده زندگي مي كرده و با كمك و تلاش يكديگر زندگي را ساخته اند.
«جهيزيه همسرم چند پياله و يك صندوق بود. جهيزيه هاي قديم همين طور بود. مثل حالا فرش و يخچال و گاز به دختر نمي دادند. زندگيمان را در يك اتاق شش متري شروع كرديم. محمدحسن و فاطمه صاحب پنج فرزند به نام هاي حسين علي، عبدالعلي، سرور، معصومه و بتول شدند. حسين علي و عبدالعلي بعد از اخذ ديپلم، سربازي شان را به عنوان سپاه دانش به روستاي جوئيك رودبار الموت از توابع قزوين رفتند.
پدر به فعاليت سياسي و مخفيانه آن دو پي برده بود، اما هيچ نمي گفت. باور داشت كه هر دو مراقب خود هستند و راه را از چاه مي شناسند. بعد از پيروزي انقلاب و شروع جنگ، عبدالعلي عازم جبهه شد.
حسين علي مدير مدرسه شده بود و ازدواج كرده و دو پسر داشت. عبدالعلي سه بار در جبهه مجروح و در عمليات آخر كه حضور داشت، قطع نخاع شد.
مدتها در بستر بيماري بود و بعد با ويلچر شروع به فعاليت هاي ورزشي كرد. در زمينه دو وميداني جانبازان فعاليت مي كرد. بعد ها به ورزش بسكتبال پرداخت. مقام اول اين رشته را در تهران از آن خود كرد و رئيس فدراسيون بسكتبال شد. همزمان در واحد فرهنگي بنياد شهيد اشتغال داشت. حسين علي از قزوين انتقالي گرفته بود تا به كمك خانواده بيايد. به سمنان آمده بود و وقت و بي وقت به كارهاي پدر و بيماري پدر مي رسيد.
سال 1364 دوباره به جبهه رفت. او در جزيره »امّ الرصاص« و قبل از عمليات والفج ر 8 به شهادت رسيد و پيكرش در منطقه جنگي ماند.
و عبدالعلي همچنان پر انرژي و پر شور، فعاليت مي كرد. در يكي از گفت و گوهايش به خبرنگار گفت:
من روي ويلچر نشسته ام و نمي توانم راه بروم، اما اگر امريكا به خليج فارس حمله كند. بمب و نارنجك به خود مي بندم و روي ناوگان دشمن مي افتم تا آن را منهدم كنم و اجازه تعرض بيگانه به كشورم نخواهم داد.
عبدالعلي بر اثر جراحات تركش در روده اش، دچار چسبندگي روده شده بود. او در بيست و دوم مهر 1368 به شهادت رسيد.
پيكر حسين علي را پانزده سال بعد در اول مرداد 1374 با حضور همشهريان و هموطنانش به خاك سپردند. محمد حسن نگهداري از عروس و نوه هايش را به عهده گرفت. خانه اي را كه حسين علي شروع به ساخت آن كرده بود تا سر پناه زن و دو پسرش باشد، به كمك» محمدحسن «به پايان رسيد و او كه پدر شهيد بود، خود را وسيله و واسطه اي براي خدمت به فرزندان شهيد مي دانست و محمد حسن در فراق يوسفش سوي چشمانش را از دست داد و اندك اندك خانه نشين شد.
الان چشم هايم خيلي كم سو شده و خانه نشين شده ام. ياد آن وقت ها به خير كه همه كارهاي خانه و بيرون را انجام مي دادم. مديريت خانه دستم بود. حالا حتي نمي توانم براي زيارت قبر فرزندانم از منزل بيرون بروم. به دليل اين مكه نتوانستم بروم، دو سال پيش نايب الزياره گرفتم و كسي به جاي من رفت مكه و اعمال حج را به جاي آورد.
حاج محمدحسن »با عينك ته استكاني، موها و محاسن سپيد از گذشته ها مي گويد و تبسمي عميق لبانش را به خنده گشوده و آرام آرام خاطراتش را تعريف مي كند. صميميت كلام و مهمان نوازي اش موجي از انرژي را در فضا مي پراكند و آلبوم عكس حسينعلي را نشان مي دهد.
عكس شهدا را در اين آلبوم نگه مي داشت. در جاي خالي در يكي از صفحات، گل سرخ چسبانده بود و مي گفت:
اين گل سرخ جاي من است. مرگ حق است. دير يا زود به سراغ ما مي آيد. پس چه بهتر كه ما خود به سراغ آن برويم و مرگ شرافتمندانه را انتخاب كنيم. شهادت، مرگي شرافتمندانه است.