پیشی گرفتن پسر از پدر در شهادت / شهيد درويش علي زارع

علی تحصیلات خود را تا مقطع راهنمایی گذراند و از عشق  علاقه ای که به جبهه داشت با دست بردن در شناشنامه درس را رها کرد و در 24 مرداد 65 پس از گذراندن دوره آموزشی در فسا به جبهه اعزام شد.

وي با وجود سن کمي که داشت جوانمردانه در برابر دشمنان ايستادگي می کرد و در گوشه هایی از خاطراتش که ثبت گردیده هم نشان از رشادتهای بی وقفه اش میتوان دید:
علی در خاطراتش می نویسد:
( ساعت هشت شب بصره را گلوله باران خواهيم کرد من به شلمچه رفتم و حدود ساعت هشت و نيم بود که اولين گلوله را من بند کشيدم و بر خاک عراق رفت . ساعت حدود هشت و نيم شد ناگهان عراق ما را به گلوله بست امدادهاي غيبي ما را کمک مي کرد ما هيچ سنگري نداشتيم گلوله همانند باران بر سرمان مي باريد کاتيوشا از يک طرف توپ از يک طرف خمپاره از يک طرف بر سر ما مي باريد اما خدا نخواست حتي يک نفر مجروح يا شهيد شود آن شب تا ساعت 2 ما گلوله بر سر شهر بصره ريختيم ... )
 
او زندگی و مرگ را یک امتحان الهی می دانست و در وصیت نامه اش با پروردگار این گونه راز و نیاز می کند:
الهي در اين امتحان بزرگ پيروزمان کن.
 بار خدايا با چه روئي تو را ملاقات کنم من بيچاره که نامه عملم تاريک است ؛ راه دراز و توشه ام ناچيز است؛ اکنون که چنين است به درگاه جلالت آمرزش مي طلبم.

و در ادامه چه زیبا طلب شهادت می کند:
 بار خدايا هر چند که خواسته تو خواسته من است و در برابر مشيت تو تسليم محض خواهم بود ولي عاجزانه از تو مي خواهم که بر اين عبد عاصي منت گذاشته و از شربت شهادت در راه خويش سيرابم گرداني که چيزي جز شهادت در راه تو سيرابم نمي گرداند.

علی و پدر به صورت نوبتی به جبهه میرفتند تا آخرین مرتبه که هردو مایل به رفتن به جبهه بودند بنابراین تصمیم میگیرند که استخاره کنند و نتیجه این میشود که درویش علی اینبار عازم دیار عاشقان گردد واین سفر آخرین سفرش میشود و در همان دوره در بیست و هفتم شهریور 1365 در منطقه شیخ صالح به سوی معبودش پر کشید و به آرزوي ديرينه خود يعني درجه رفيع شهادت رسيد. روحش شاد


انتهای متن/
منبع:پرونده فرهنگی مرکز اسناد ایثارگران فارس