گمنامی را از عشق به حضرت زهرا داشت

فاطمه رسته من هستم فرزند ارشد جانباز آزاده شهید حسن رسته من.

در فروردين 1321 در شيراز به دنیا آمد .  دوران کودکي خود را با کار و زحمت در کنار پدر گذراند  و در اين مدت تنها توانست تحصيلات ابتدائي خود را سپري کند . در 27 سالگي ازدواج کرد و صاحب 1 دختر و 2  پسر شد .

 در سال هاي اوج شکل گيری انقلاب هميشه در صف اول راهپيمائي ها بود و روزهاي درگيري با ماشين وانت خود در حمل مجروحان به بيمارستان کمک مي کرد . 

سال 56 نفت به صورت جیره بندی در صف های طولانی توزیع می شد . یک روز که پدرم برای گرفتن نفت در یکی از همین صفها حضور داشت یکی از ماموران شهربانی مرتب به مردم می گفت همین نفت را هم از صدقه ی سر شاه دارید و می خواست که شعار درود بر شاه بدهند. اما او از شعار دادن امتناع می کرد . مامور شهربانی با سرنیزه ی خود بشکه ی نفتی را که دست  پدرم بود سوراخ کرد . پدر در جواب گفت اگر مدتها بدون نفت هم باشیم حاضر نیستم این شعار را بدهم.

    در ابتدا از طریق سپاه پاسداران به جبهه اعزام شد اما به دليل ديسک کمر و فشارهاي جسمي که داشت نتوانست مدت زياد در این لباس باقي بماند و به عنوان بسيجي در جبهه فعاليت مي کرد . پدرم در جبهه مدتي تدارکات و پشتيباني بود . و در این بین عده ای را برای آموزش سلاح های ادواتی به کلاس می بردند و به خاطر اینکه تا موقع برگشت کاری برای انجام دادن نداشتند سر کلاسها می نشستند و به حرفهای مربیان گوش میدادند. 

در حین این رفت و آمد و نشست و برخاست با این افراد، با توجه به استعداد فوق العاده ای که داشتند مباحث خمپاره را یاد گرفته بود یک روز سر کلاس مربی سلاح سوالی مطرح می کند که هیچ یک از افراد نمی توانند جواب سوال را بدهند اما ایشان جواب سوال را کامل می گوید . وقتی مربی سطح اطلاعات ایشان را می بیند تصمیم می گیرد که او را هم به جمع کلاس اضافه کند و پس از آموزش هاي لازم به جمع خمپاره اندازان خط مقدم پيوست .

در سال 65 در منطقه جزيره مجنون از ناحيه جمجمه دچار اصابت ترکش شد . وضعیت پدر به قدری وخیم بود که او را به عنوان شهید در آمبولانس می گذارند تا به پشت جبهه منتقل کنند در بین راه متوجه می شوند که او هنوز نبض دارد و به بیمارستان اهواز فرستاده و بعد از آن به بیمارستان نمازي شيراز منتقل  شد . حدود دو ماه در بيمارستان مورد جراحي هاي مختلف قرار گرفت تا اينکه با يک بهبودي نسبي از بيمارستان مرخص شد . حدود یک سالي را با همين وضعيت سپري کرد و دوباره عازم جبهه شد.

با شنیدن خبر شهادت عوض پور همت که از دوستان نزديک او بود ، دوباره حال و هواي جبهه در او زنده شد . با وجود  شانطي که در سر داشت و دکتر گفته بود که سه ماه ديگر بايد حتما عمل شوي و شانط را بيرون بياورند به جبهه رفت و تا اواخر جنگ يعني خرداد 67 در جبهه ماند. تا اينکه در منطقه  شلمچه به اسارت دشمنان بعثي در آمد .

هيچکس از زنده يا اسير بودن او اطلاعي نداشت و ما از همرزمانش شنیدیم که در آخرین لحظات در بیسیم اعلام کرده بود که محاصره شده ایم... اما بعد از آن هیچ خبری از پدر نداشتیم تا مرداد 69 که حدود دو سال بعد از اتمام جنگ به صورت مفقود الاثر بود . خبر اسير بودن او را عده اي از اسراء که آزاد شدند دادند  اما مي گفتند که تا مدتي پيش از او خبر داشتند . باز هم بی خبری...

 تا اينکه خبر دار شديم در بيمارستان بقيه الله تهران بستري شده اند و از جمله اسرائي بودند که مستقيم از بغداد به تهران منتقل شده بودند . با نيمه حافظه اي که از او باقي مانده بود توانسته بود شماره تلفن يکي از آشنايان را به همراهان يکي از اسراء بدهد و آنها به خانواده خبر دادند ، وقتي او را ديدم ، سالها پير شده بود ، آثار شکنجه در ظاهر و رفتار او مشهود بود.

. از آن جائي که قبل از اسارت مجروح شده بود آثار جراحت هاي جنگ بر پيشاني او نقش بسته بود و همين باعث شده بود تا او را بسيار شکنجه کنند . تا جايي که بدن نيمه جانش را يک ماه بيهوش در بيمارستان بغداد نگه داشته اند تا بالاخره به فضل الهي بهتر شده بود و به اردوگاه ديگري منتقلش کرده بودند . در آن جا افسر نگهبان آن بند، يک شيعه بود که برادرش نيز از اسيران عراقي در ايران بوده و چون شنيده بوده که ايرانيان با اسراء به خوبي رفتار مي کنند مراقبت بيشتري از او مي کند و همين عامل باعث مي شود تا در وضعيت جسمي بهتري قرار بگيرد تا موقع آزادي . اما اثر ضربات پوتين افسران بعثي به قسمت جمجمه اش که استخوان نداشت و ضربان مغزش مشخص بود ، بينايي يکي از چشمانش را از دست داده بود . گردنش کاملا" خشک و بي حرکت بود . و در راه رفتن تعادل نداشت ، آثار شکنجه هاي روحي نيز در برخي صحبت ها و نگاههايش نمايان بود . بعد از چند روز با هواپيما به شيراز منتقل شد . و در فرودگاه مورد استقبال همه فاميل ، آشناها و همسايگان و يا حتي مردم عادي قرار گرفت . 

سالهاي بعد از اسارت را در خانه سپري مي کرد ، مايل به انجام کارهاي قبل بود اما توانائي انجام آنها را نداشت ، گاهي حال بدي پيدا مي کرد ، کنترل ادرار و مدفوع نداشت ، بدبين و خيال پرداز مي شد ، و گاهي آرام و ساکت ، با کمک داروهاي پزشکان و همکاري افراد خانواده حال بهتري پيدا کرد.

بعد از مدت کوتاهي مورد عمل جراحي استخوان جمجمه قرار گرفت ، و بر روي مغزش استخوان مصنوعي کار گذاشتند تا از ضربات ناگهاني بعدي به مغزش جلوگيري شود . وضعيت روحي و جسمي اش نسبتا بهتر شد ، تا اينکه در سال 74 دچار ايست قلبي شد ، مدتي را در بيمارستان بستري بود و بعد از مرخص شدن از بيمارستان در خانه استراحت مي کرد . کم کم وضعيت عادي تري پيدا کرد و می توانست تا حدود زيادي کارهاي شخصي خود را خودش انجام دهد . آرام در لاک خود بود . احساس مي کرد دنيا برايش خيلي کوچک شده ، زشتي هاي دنيا آزارش مي داد و حسابي در حال و هواي پرواز بود . بيشتر اوقات روز را به خواندن قرآن ، نماز و ذکر مي گذراند . خيلي به نماز اول وقت اهميت مي داد و بقيه را نيز به آن سفارش مي کرد ، بعد از هر نماز شايد گاهي 20 دقيقه فقط دعا مي کردبه همه آشنا ، دوست ، فاميل و ... يکي يکي اسم مي برد و برايشان از خدا حاجت هايشان را مي خواست 

. اواخر تابستان بود وقتي مي ديدمش احساس مي کردم از دنيا جدا شده ، حال و هواي آسموني پيدا کرده و دارد از ما جدا 

مي شود. تا اينکه در 10 شعبان برابر با بیست و پنجم مهر ماه 81 در هنگام اذان ظهر در حال گرفتن وضو ، سکته مغزي و قلبي با هم داشت و به لقاء ا... پيوست.