ارتش در روزهای اول جنگ / گفتگویی با سرهنگ ارتش جانباز اصغر نوروزی

با سلام و سپاس از این که وقت خود را در اختیار ما قرار دادید لطفا به صورت مختصر خود را معرفی کنید:
سرهنگ جانباز زرهی اصغر نوروزی هستم متولد 1333 بخش خشت از توابع شهرستان کازرون، جمعی لشکر 92 گردان 232 تانک. سال 1351 به استخدام ارتش درآمدم و به همین دلیل از روزهای انقلاب و کودتا و جنگ خاطرات زیادی دارم و در حال نگارش کتابی هستم که خاطراتم را از روزهای اول جنگ تا پایان شامل می شود و ان شا الله به زودی این کتاب منتشر خواهد شد.
پس از انقلاب ارتش بسیار ضعیف شده بود و توان سابق را نداشت اما همچنان تحت رهبری امام (ره) و با هدایت نیروهای حزب الهی باقی مانده، ماموریت های مختلفی جهت دفاع از انقلاب اسلامی انجام می داد. هنوز جنگ شروع نشده بود که خبر دادند در مرز با عراق تحرکاتی صورت گرفته و گردان ما را که ناقص بود و فقط 22 تانک داشت (هر گردان باید 32 تانک داشته باشد) به پادگان حمید و سپس به منطقه شلمچه اعزام کردند. مدتی در شلمچه بودیم و سپس به ما دستور دادند که با تانک ها به پاسگاه حسینیه برویم. روز 31 شهریور جنگ با حمله هوایی شدید عراق آغاز شد که عراقی ها این روز را "یوم الصاعقه" نامیدند. ما نمی دانستیم چه شده اخباری به ما نمی رسید و نمی دانستیم چه کنیم حتی فکر نمی کردیم این هواپیما ها ممکن است عراقی باشند چرا که با تانک های ما کاری نداشتند و ما را بمباران نکردند. در عمق خاک کشور پایگاه ها و فرودگاه ها را بمب باران کرده بودند. زمانی که برمی گشتند متوجه شدیم این ها ایرانی نیستند و ما هم با تیربارهای تانک به طرف هواپیماها آتش گشودیم. پس از این حمله، نیروی هوایی ما با فرماندهی شهید فکوری مقابله به مثل کرد و با عملیاتی تحت عنوان "کمان 99" پایگاه ها و فرودگاه های عراق را بمباران کرده، ضربه سختی به نیروی هوایی عراق وارد آورد.
به کمک یکی از دوستان عرب زبان از آن ها بازجویی کردیم و متوجه شدیم راه را گم کرده اند و همچنین برنامه عراقی ها حرکت از نوار مرزی به سمت جاده خرمشهر، اشغال خرمشهر و سپس اهواز است و به همین خاطر سمت ما نیامده اند. به سمت پاسگاه رفتیم که هنوز برقرار بود اسرا را تحویل دادیم تازه اینجا متوجه شدیم چه اتفاقاتی افتاده است. دوباره برگشتیم. در شرایطی که اطلاعات درستی از اطرافمان نداشتیم. با توکل به خدا تصمیم گرفتیم تانک ها را به عقب برگردانیم و به خرمشهر برویم با رعایت اصول نظامی و خارج از جاده به سمت خرمشهر رفتیم نزدیک خرمشهر که رسیدیم متوجه شدیم چند تانک ما را نشانه گرفته اند در واقع آن تانک ها ایرانی بودند اما ما فکر می کردیم آن ها عراقی هستند و آن ها هم فکر می کردند ما عراقی هستیم. با لطف خدا و با توجه به این که فرماندهان تانک باید تا سینه بیرون از تانک باشند، فرمانده تانک های روبرو که با دوربین ما را رصد می کرد و از گردان خودمان بود با توجه به ریش بلند و چفیه من متوجه شده بود که ما ایرانی هستیم و اجازه شلیک به تانک ها را نداده بود. ما هم چون مطمئن نبودیم عراقی هستند، منتظر رفتار آنان بودیم که عکس العمل مناسب انجام دهیم.

درگیری ها ادامه داشت و زمین و هوا و دریا صحنه نبرد متجاوزان عراقی و نیروهای ارتش و سپاه و بسیج و نیروهای مردمی بود. مردم از جان و دل تلاش می کردند. صف کشیده بودند تا اسلحه بگیرند تا از خرمشهر دفاع کنند. تفنگ های "ام1" و "برنو" در اختیار مردمی که با ارتش وسپاه همکاری می کردند قرار می گرفت. عراقی ها یک هفته پشت دروازه های خرمشهر ماندند و نتوانستند وارد شهر شوند اما کم کم جنگ به خیابان های شهر کشیده شد و کوچه به کوچه و خانه به خانه نبرد ادامه داشت تا روز 24 مهر که آن قدر شهید و زخمی دادیم که از این روز به بعد، خرمشهر " خونین شهر" نامیده شد. شهر از آتش و دود و خون و صدای انفجارهای مهیب لبریز شده بود و مدافعان حتی آب و غذا هم نداشتند. زخمی های بسیاری بودند که امکان انتقال آنان و یا رسیدگی به حالشان وجود نداشت.

روز 25 مهر بود که در یک جا به جایی هدف خمسه خمسه عراق قرار گرفتیم و من که نیمی از بدنم بیرون از تانک بود از ناحیه دست چپ زخمی شدم. به محض این که زخمی شدم یک آمبولانس به سمت من آمد. در آن دود و آتش و گرما سه خواهر امدادگر با حجاب کامل از آمبولانس پیاده شدند که این نکته می تواند درسی برای امروز خواهران ما باشد. این عزیزان در گرمای شدید و آتش و دود و گرسنگی و تشنگی و ترس و اضطراب و شرایط بد جنگی، چادر و مقنعه و پوشش کاملی داشتند که نشان از ایمان قلبی آنان و نمونه ای از نقش تاثیر گذار خواهران در صحنه های پر آشوب جنگ بود.
مرا به بیمارستان طالقانی آبادان بردند. آن جا بسیار شلوغ بود و ازدحام افراد زخمی، رسیدگی به افراد را سخت می کرد. شاید چون تشخیص دادند من نظامی هستم فورا دستم را پانسمان کردند و من دوباره با توجه به این که سه نفر از فرماندهان تانک شهید شده بودند و فرمانده نداشتیم به خرمشهر بازگشتم و مشغول هدایت تانک ها شدم. اگر کتاب "دا" نوشته سیده زهرا حسینی را خوانده باشید جایی نوشته که:" تانک هایی دیدم که فرمانده نداشتند". این حال و روز ما در آن زمان بود.

روز 28 مهر بود که دستور رسید با دو تانک برای حفظ پل خرمشهر بروم تعدادی تانک دیگر هم از گردان ما آمده بودند اما متاسفانه آتش دشمن سنگین بود تعدادی از بچه ها در این صحنه شهید شدند و یک تانک ما را هم زدند. عراق به قسمت غرب خرمشهر مسلط شده بودند. به ما دستور عقب نشینی به قسمت شرقی خرمشهر دادند. عراق پل ارتباطی میان دو قسمت شهر را خراب کرد و آن جا ماندگار شد. نیروهای تحلیل رفته ما به سمت آبادان رفتند و خرمشهر پس از 34 روز مقاومت جانانه مردم و نیروهای نظامی و تقدیم شهدا و زخمی های بسیار در تاریخ 4 آبان 59 به دست اشغالگران بعثی افتاد. پس از عقب نشینی مرا جهت درمان به بیمارستان آبادان اعزام کردند.
برق و آب بیمارستان قطع و محوطه ی آن پُر بود از زخمی های نظامی و غیر نظامی. همه جا ناله و فریاد مصدومین بلند بود. موتور برقی دیده می شد که برای کارهای ضروری از برق آن استفاده می کردند. به هر صورتی بود از دست ما عکس گرفتند و تشخیص دادند دست ما شکسته و آن را گچ گرفتند. نزدیک شب بود به دنبال جایی بودم که استراحت کنم. در یک گاراژ روی یک تکه کارتن شب را به صبح رساندم. صبح تعدادی از جوانان بومی را دیدم. وقتی وضعیت مرا دیدند گفتند ما می خواهیم از راه آبی به اهواز برویم چرا که همه راه ها بسته شده است و من با آنان همراه شدم. در قسمتی از خشکی پیاده شدم و همراه با مردم بسیاری که با پای پیاده سمت شادگان و اهواز می رفتند به راه افتادم. در حالی که نه آبی بود و نه غذایی چند مرتبه به زمین افتادم و هر بار فکر می کردم کارم تمام است اما همچنان خدا می خواست زنده بمانم.

بهترین خاطره از روزهای حضور در جبهه :
بله . در پنج فروردین 61 استوار عرب زاده توپچی تانک و مجتهدی گلوله گذار بود. نبرد سختی در جریان بود. تعداد تانک های گردان 232 کم بود و در مقابل بعثی ها با تمام تجهیزات در مقابل ما بودند و  رزمندگان اسلام با انگیزه و ایمان بالا با دشمن می جنگیدند.
شما مداح اهل بیت هم هستید و در این زمینه کتاب هایی نوشته اید:
بله بزرگترین افتخار من مداحی اهل بیت و خصوصا سید و سالار شهیدان امام حسین (ع) است. اگر راه و رسم ائمه نبود و فرهنگ ایثار و شهادت در کشور ما وجود نداشت معلوم نبود امروز ایران و ایرانی چه حال و روزی داشت.
من سال هاست در این زمینه کار می کنم و علاوه بر اجرای مداحی و نوحه خوانی و چاووش خوانی های بسیار، سه کتاب در این زمینه به رشته تحریر درآورده ام.