جانبازی گمنام بود
دوشنبه, ۲۸ مهر ۱۳۹۹ ساعت ۱۷:۴۲
نوید شاهد - مادر شهید "حسین جمالی" در خاطره ای می گوید: «حسین چند ماهی یک بار به مرخصی می آمد. یک روز با پاهای گچ گرفته به خانه آمد. با اضطراب پرسیدم: مادر پاهایت چطور شده؟» متن کامل خاطره این شهید بزرگوار را در نوید شاهد بخوانید.
به گزارش نوید شاهد فارس، شهید "حسین جمالی" یکم مهر ماه ۱۳۶۵ مصادف
با ۱۸ محرم الحرام در روستای خورنگان شهرستان فسا دیده به جهان گشود. 7 ساله بود که راهی مدرسه شد و با موفقیت تا مدرک دیپلم گذراند.
دوران
آموزشی خدمت سربازی را در پادگان آموزشی07 نیروی زمینی ارتش کازرون گذراند
و سپس به لشکر 82 زرهی کرمانشاه اعزام و بعد از گذشت دو
ماه جهت ادامه خدمت به مرکز پشتیبانی منطقه دوم نزاجا شیراز انتقال یافت.
پس از 3 ماه در گزینش سپاه پذیرفته شد و جهت فراگیری آموزش های مورد نیاز
وارد دانشگاه امام حسین (ع) سپاه تهران شد.
وی سرانجام در صبح تاسوعای حسینی
۱۴۳۷ هجری قمری(۱۳۹۴ هجری شمسی) با سر بند یا فاطمه الزهرا(س) در جنوب
حومه شهر حلب با اصابت تیر به پهلو به شهادت رسید.پیکر پاکش در نهم آبان
ماه ۱۳۹۴ در گلزار شهدای روستای خورنگان در کنار دایی شهیدش امیر سرتیپ
عبدالرزاق جمالی به خاک سپرده شد.
متن خاطره:
بعد از شهادتش فهمیدم سال 1390 در کوه های خان طومان زخمی شده ولی برای اینکه من مضطر نشوم حقیقت را به من نگفته بود. در آن ماموریت بهترین دوستش (کمیل صفری تبار ) را از دست داده بود. خانه آن شهید عزیز در بابل بود. حسین پس از شهادتِ دوستش در مرخصی هایش ابتدا به مادر کمیل سر می زد و بعد به خانه می آمد.
مادر کمیل می گفت: حسین هر گاه به خانه ما می آمد می گف دعا کنید تا من هم شهید شوم.
انتهای متن/
منبع: مرکز اسناد ایثارگران فارس
نظر شما
