خاطرات کوتاه و ماندگار از شهید عبدالمجید سپاسی
شنبه, ۰۲ تير ۱۳۹۷ ساعت ۱۱:۳۱
یک روز مجید با سر شکسته به خانه آمد. مادر تا پیشانی خونی مجید را دید، مثل نبند روی آتش بالا و پائین می پرید. هرچی مجید گفت چیزی نیست، مادر کوتاه نیامد، مجید را برد خانه آن پسری که سر مجید را شکسته بود.
نوید شاهد فارس: شهید مجید سپاسی در یکم دی ماه 1340 دیده به جهان گشود. تحصیلات خود را تا مقطع دیپلم گذراند. با آغاز جنگ تحمیلی به جبهه رفت.
در سال 66 ازدواج کرد و سرانجام در 29 اسفند ماه 1366 در عملیات ظفرمند والفجر 10 به شهادت رسید.
«چند خاطره کوتاه از شهید عبدالمجید سپاسی»
یک روز مجید با سر شکسته به خانه آمد. مادر تا پیشانی
خونی مجید را دید، مثل نبند روی آتش بالا و پائین می پرید. هرچی مجید گفت
چیزی نیست، مادر کوتاه نیامد، مجید را برد خانه آن پسری که سر مجید را
شکسته بود. به اتفاق هم وقتی در خانه آنها رفتیم. مادر آن پسر گفت خانم پسر
شما هم دندان پسر مرا شکسته!
از مجید
جریان را پرسیدیم. گفت همه می دانند این پسر چه در محل چه مدرسه چقدر شرور
است و قلدری می کند. گول هیکل گنده اش را خورده، به همه زور می گه و همه را
کتک می زنه! این بار که با خط کش زد تو سر من، من هم، دندانش و شکستم که
دیگه به کسی زور نگه!
بچه ای نبود که مشکلاتش را به خانه بیاورد، خودش می توانست خود را جمع کند.
«راوی برادر شهید»
خیلی
ها در کارهای توجیه عملیاتی خیلی سخت می گرفتند و خودشان را به زحمت می
انداختند. اما مجید این جور نبود، تا وارد جلسه طرح عملیات می شد، خنده و
شادی هم با او وارد می شد. محال بود در جلسه ای مجید باشد و آخرش هم به
خنده و شوخی نرسد، آن هم جلسه توجیه عملیات با آن اهمیت. می آمد دو سه تا
پیشنهاد ساده می داد، مشکل را حل می کرد و می رفت. درست مثل نسیمی که شادی و
نعمت با خود همراه می آورد. برخلاف دیگران که با خودکار و آنتن روی نقشه
مسیر ها را نشان می دادند با دست و انگشت روی نقشه می رفت، طرح را می کشید و
والسلام.
«راوی سردار فتوت»
اصلاً
جبهه با تمام وسعتش خانه مجید بود. سنگرش خانه و جبهه حیاط خانه او بود و
مجید در این هشت سال جنگ کمتر شد که پا از حیاط خانه اش بیرون بگذارد. گاه
می شد تا 10 ماه جبهه می ماند. اگر هم زمانی می شد که دل از جبهه بکند تنها
و تنها به خاطر مادرش بود. گاهی وقت ها که به مرخصی می آمدم سری به مادر
مجید می زدم. می گفت: تو را خدا مجید را بیاورید ببینم، دلم برایش تنگ
شده!
به مجید که می گفتم می آمد شیراز مادر را می دید و بر می گشت جبهه.
گاه می شد فرمانده لشکر به مجید می گفت: یک ماه مرخصی، برو شیراز برنگرد!
به اجبار می رفت مرخصی، دو روز سه روز نشده، بر می گشت منطقه!
«راوی سید محمد عاطفه مند»
انتهای متن/
نظر شما
