خبرنگاری که قلم را زمین گذاشت و اسلحه به دست گرفت

نوید شاهد فارس ؛ هفدهم مرداد ماه سال 1377، محمود صارمی خبرنگار خبرگزاریِ جمهوری اسلامی، به همراه هشت نفر از اعضای کنسولگری ایران در مزار شریف افغانستان به دست گروهک تروریستی طالبان به شهادت رسید. به همین مناسبت، شورای فرهنگ عمومی، هفدهم مرداد ماه هر سال را به عنوان «روز خبرنگار» نامگذاری کرد.
خبرنگاران نقش مهمی در آگاهی و بیداری مردم دارند و چرخش قلم و زاویه دوربین آن ها می تواند نگاه متفاوتی را نسبت به یک خبر ایجاد کند. به همین دلیل تعهد وصداقت یک خبرنگار مهمترین ابزار او برای آگاهی بخشی و بیدار کردن مخاطبان خود در برابر ظلم و ستم صاحبان زر و زور است.
پس از انقلاب شکوهمند اسلامی و در شرایطی که گروه های معاند بسیاری سعی در تخریب چهره انقلاب داشتند رساندن خبر درست و تحلیل صحیح اخبار وظیفه مهمی بود که باید خبرنگاران متعهد و انقلابی بر دوش می گرفتند که در این راه عزیزانی بودند که تلاش شبانه روزی و جهد بسیارآنان را خسته نمی کرد. در کازرون نیز که از شهرهای مهم و انقلابی استان فارس بوده است کسانی بوده اند که این وظیفه خطیر را در طول دوره های مختلف به دوش کشیده اند و از جمله ی این عزیزان به دو شهید خبرنگار این شهر، جلال نوبهار و عبدالحمید مرحمتی می توان اشاره کرد. در این سطور به بهانه روز خبرنگار به مصاحبه با برادر شهید عبدالحمید مرحمتی پرداخته ایم تا شاید جنبه هایی از زندگی این شهید والامقام برای ما روشن شود و با آرمان های ایشان و همرزمانش بیشتر آشنا شویم.
بسم الله الرحمن الرحیم
مختصری از زندگی نامه شهید را بیان فرمایید:
عبدالحمید در سال 1337 در کازرون متولد شد و در دامن خانواده ای مذهبی و اصیل پرورش یافت. دوره دبستان را در مدرسه مرآت و دبیرستان را در دبیرستان بزرگ مجرد گذراند.  بسیار خوش خلق، آرام و متین بود وهمه او را به عنوان فردی صادق و مخلص می شناختند. در سال 56 موفق به اخذ دیپلم شد و برای سربازی به پادگان قوشچی ارومیه رفت که با پیام امام خمینی پادگان را رها کرد و به خیل عظیم مردم انقلابی پیوست.
پس از انقلاب نیز همواره با ارگان های انقلابی همکاری می کرد. در سال 59 با کمک شهید نصیری مسئولیت توزیع روزنامه جمهوری اسلامی را به عهده گرفت و پس از آن خبرنگاری این روزنامه را قبول کرد و تا زمان پیوستن به سپاه این مسئولیت را برعهده داشت.
قبل از انقلاب شهید فعالیت مبارزاتی هم داشت؟
فرمودید ورزشکار بودند در چه زمینه ای فعالیت می کردند؟
بعد از انقلاب فعالیت های فرهنگی و اجتماعی ایشان چگونه ادامه پیدا کرد؟
عبدالحمید می گفت وقتی پیر و جوان ، زن و مرد بسیج شده اند و هستی خود را در راه انقلاب می دهند برمن نیز واجب است دین خود را نسبت به انقلاب ادا کنم. در واقع ایشان و همرزمانش دنیای مادی را نمی دیدند و پرده های عالم بالا از مقابل چشمشان کنار رفته بود. زیبایی های عالم باقی را با دنیای فانی مقایسه کرده و بهترین مسیر را انتخاب می کردند.

نحوه اعزام به جبهه و شهادت ایشان چگونه بود؟
چگونه از شهادت برادر با خبرشدید و چه احساسی داشتید؟
من تقریبا همزمان با عبدالحمید از طریق تربیت معلم به جبهه اعزام شدم. دامادمان هم به عنوان بسیجی و شهید هم که از طریق سپاه  به جبهه رفته بود. در ابتدای اعزام من به صورت اتفاقی با برادرم در پایگاه امیدیه روبرو شدم اما در ادامه  ما در سه جبهه متفاوت مشغول نبرد بودیم و از حال هم خبر نداشتیم. 10 اردیبهشت 61 داماد ما به شهادت رسید و 18 اردیبهشت 61 هم برادرم و من بی خبر بودم تا این که ماموریتم  تمام شد و به کازرون برگشتم. آنجا بود که متوجه شهادت عزیزانم شدم. احساس مرا هم کسی درک می کند که برادرش را از دست داده باشد. متاسفانه من به تشییع و مراسم برادرم هم نرسیدم.

خاطره ای از زمان جبهه شهید در ذهن دارید؟
در ابتدای اعزام زمانی که در پایگاه پنجم شکاری امیدیه بودم به صورت اتفاقی با یکی از بچه های کازرون روبرو شدم. از او جویای احوال برادرم شدم در جواب گفت عبدالحمید در همین پایگاه است .
ایشان در خانواده ای مذهبی به دنیا آمده بود و علاقه وافری به روحانیت و عبادات مذهبی داشت. به تلاوت قرآن علاقه خاصی داشت و در مسجد قرآن می خواند وبه زیبایی اذان می گفت که صوت اذان شهید باقی ست. بسیار به عبادات مذهبی پایبند بود و در عین حال بسیار خوش رو و خوش برخورد، بذله گو و شوخ بود و همین ویژگی ها باعث می شد در بین دوستان همه به او علاقه مند باشند.