چه ارزان از دست داده ام

حالات و روحيات بچه‏‎ها را در اين موقعيت‏‎ها نمی‎‌توان وصف کرد و اين فقط روح و روان انسان است که حس و درک می‎‌کند و بهره می‎‌جويد و قلم و دفتر از وصف اين حالات عاجز است، من هر قدر بگويم در آن زمان چه حالی داشتم باز هم کم گفته ام از صفا و خلوص و شوق و شور بچه ها براي نبرد، برای ايثار جان خويش، برای شهادت. در مسلخ عشق جز نکو را نکشد، رو به صفتان زشت خو را نکشند.

متن خاطره خودنوشت«2»:

بعد گذشتن از پلی که روی کرخه زده بودند به خطی که نيروهای ارتش در آن مستقر بودند رسيديم و چون کاری در يکی از گردان‏‎های ارتشی داشتيم به آنجا مراجعه کرديم. ظهر شده بود. نماز جماعت را با هم خوانديم. وای که چقدر دلم می‎‌خواست باز هم با آنان نماز بخوانم.

برای ديدار با لشکريان امام زمان در پوست خود نمی‎‌گنجيدم

از کجا معلوم که اين ها شهيدان همين عمليات نباشند و من حداقل تمسکی به آنها جسته باشم. شايد روز قيامت شفيع من شوند، البته اگر لياقت آن را داشته باشم. به خاطر کاری که داشتم راهی پادگان دوکوهه شدم از خوشحالی اين که موفق می‎‌شدم به ديدار لشکريان امام زمان که در آنجا مستقر بودند بروم در پوست خود نمی‎‌گنجيدم. خيلی دلم می‎‌خواست آنها را می‎‌ديدم. خدای را شکر و سپاس بيکران که اين موقعيت را برای من پيش آورد.

دیدار با دوستان

وارد پادگان که شدم فوج عظيمی از آن‎‌ها را ‎‌ديدم که جهت رفتن به جبهه لحظه شماری می‎‌کردند. يک دسته مشغول سوار شدن هلی‌‎کوپتر برای رفتن به جبهه بودند، دسته‌‎ی ديگر مشغول بار زدن مهمات و دسته ديگر غذا و آذوقه سوار کاميون می‌‎کردند. از اينکه آن‎‌ها را می‎‌ديدم مثل اين بود که پرواز می‌کردم.

چه ارزان از دست داده ام

روح و روان من آنقدر شاد شده بود آنقدر عظمت خداوند را حس می‎‌کردم که گويی در بهشت آنها کاری نمی‎‌توانستم بکنم فقط قبطه می‎‌بردم از اينکه چرا نمی‎‌توانم با آنها باشم. ديروز وصيت نامه ها و دست خط  بچه ها را می‎‌خواندم.

نمی‎‌دانی در اين ولايت غربت چقدر برايم سازنده و روح افزا بود. غربت را از اين نظر می‎‌گويم که ديگر از مصاحبت پر برکتشان محروم هستيم و ديگر در اينجاها شديداً احساس غربت و تنهائی می‎‌کنيم چرا که بالاخره ما روزی روزگاری داشتيم، عبدالرحمن، علی اکبر و شهردار و مهدوی‎‌و... داشتيم، يار و ياوری داشتيم. در کنارشان و از فيض وجودشان احساس غرور می‎‌کرديم، از محضر پر برکتشان استفاده ها می‎‌برديم.

همه آنها که از پدر و برادر برای ما نزديک‎‌تر و عزيزتر بودند، چرا احساس غربت و تنهایی نکنيم؟ حالا که می‎‌فهمم که چه ارزان از دست دادم آن موقعيت را  و هزار افسوس که از هيچکدام از موقعيت ها استفاده آن طور که شايسته بود نبردم که اگر برده بودم از آنها جدا نمی‎‌افتادم. آنقدر اينجا بمانم تا به مراد دلم برسد که از اويم و به سوی او رجعت می‎‌کنم. آنقدر خود را در معرض امتحان قرار خواهم داد که بالاخره مفتخر از آن بيرون آيم.