خواهش یک شهید از یک شهید

حمد را جمعا خواندیم و برای بچه ها از قیامت گفته شد و از خبطه ی 63 نهج البلاغه را هم که شب قبل یاد گرفته بودم صحبتی شد. بچه ها گریه می کردند و من خاک بر سر سیاه دل تنها کاری که می توانستم بکنم غبطه خوردن بود. سر خاک شهید رستمی سوره فجر را گشودیم و باهم خواندیم.
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ / وَالْفَجْرِ(1) وَلَيَالٍ عَشْر...  فَيَوْمَئِذٍ لَّا يُعَذِّبُ عَذَابَهُ أَحَدٌ .... وَلَا يُوثِقُ وَثَاقَهُ أَحَدٌ  / يَا أَيَّتُهَا النَّفْسُ الْمُطْمَئِنَّةُ  /  ارْجِعِي إِلَى رَبِّكِ رَاضِيَةً مَّرْضِيَّةً  /  فَادْخُلِي فِي عِبَادِي
بچه ها منقلب شده بودند و چون اذان مغرب بلند شدیم من سراپا شرمگین بودم و خجالت می کشیدم تا به چشم معصوم و اشک آلود (اشک شوق) آنها نظر کنم. از خدا خواستم تا به حق خون شهدا حسین را به خواب یکی از بچه ها بفرستد و او برایمان صحبت کند که ببینیم چه می شود.
بعد به مسجد رفتم. شب جمعه است و دعای کمیل. همیشه این دعا به من روح می بخشیده
رسول وسط دعا شروع می کند و یا حسین یا حسین مسجد را به لرزه در می آورد . وقتی صحبت
از پیکر پاره حسین می کند در آن بیابان دل کنده می شوم فریاد می کنم دلم می خواهد بلند شوم و در تاریکی مسجد که هیچکس نمی بیند بروم و به بچه ها بگویم ترا به خدا دعاکنید من هم بروم و مثل حسین...