نفس مسیحایی

اوایل جنگ بود. حساب همه چیز، حتی فشنگ هایمان را داشتیم. در آن مدتی که نزدیکی روستای «فارسیات» بودم. مسلسل های دشمن، مدام زنجیری از گلوله های مذاب را بر سر و رویمان می ریختند. در هر لحظه، گوشه ای منفجر می شد. زمین می لرزید و توده ای از خاک به هوا برمی خاست و مثل این که مهماتشان تمامی نداشت.
همیشه با خود فکر می کردم. «پول این همه مهمات را از کجا می آورند؟» ولی وقتی به کسانی که دشمن را برای ما علم کرده بودند، فکر می کردم. همیشه به جواب واحدی می رسیدم.
ایستاد و با دست اشاره کرد تا بروم. از خدا خواسته دویدم. به او که رسیدم گفت: می دونی چیه؟
سر را به «نه» تکان دادم و با تعجب به صورتش نگاه کردم. گفت: قراره بریم اون طرف رودخونه.
- دیده بان خبر داده.
-  پس عراقیا؟
- عقب کشیدن.
اسدی که از راه رسید، مهدی از او پرسید: چکار کردی... درست شد؟
مهدی به تیوپ و تخته هایی که اسدی به هم بسته بود نگاه کرد. دست پشت شانه او زد: مرحبا... عجب قایقی درست کردی و رو به چند نفری که می خواستند همراه ما بیایند کرد: یالا زودتر...
بعد به من نگاه کرد و به پوتینم. سر تکان داد: چرا این طوری؟
به پوتینم نگاه کردم که بندهایش نبسته و زبانه اش بیرون آمده بود .
روی بر گرداندم و گفتم: خودت که وضع رو می دونی! نه اسلحه ای... نه فشنگی... نه...
دست روی شانه ام گذاشت. فشار داد تا به او نگاه کنم: نه! باید از همین چیزای کمی که داریم، به خوبی استفاده کنیم... و حواسه مون به همه چیز باشه...!
زانو به زمین زدم. بند پوتین را سفت کردم و همراه آنها با قایقی که اسدی درست کرده بود از رودخانه گذشتیم. خود را به پشت خاکریز دشمن رساندیم. سینه به خاکریز داده، هر کدام به سمتی چشم گرداندیم. عراقی ها انگار آب شده و توی زمین فرو رفته بودند.
به طرفمان هجوم آوردند. برای درگیری با آنها نرفته بودیم. مهدی فریاد کشید: یالا بچه ها زودتر. و به سمت رودخانه و نیروهای خودی اشاره کرد تا عقب بنشینیم. اسلحه را برداشتم و همراه دیگران به عقب دویدم. در همان حال به پوتینم نگاه می کردم.
می دویدم و به پشت سر نگاه می کردم. مهدی عقب تر از همه می آمد. حواسش به همه بود تا کسی عقب نماند. پا سست کردم تا به من برسد. دوشادوش دویدم. صدای نفسهایش قوی بود و به من نیرو می داد.
حالا بعد از گذشت سالها، آن نفسهای گرم را با خود دارم. انگار دم گرم اوست که در همه حال، انرژی کار و جنبش به من می دهد.
« باید... حواسه مون به همه چیز باشه...»

منبع: کتاب ققنوس مدن بازآفرینی نصرالله احمدی