خانه را برای شهادتم چراغانی کنید
به گزارش نوید شاهد فارس، شهيد "مجتبی کاظمی" بیستم تير سال 1346 در خانواده ای مذهبی در شیراز دیده به جهان گشود. 7 ساله بود که راهی مدرسه شد. از کودکی با احکام اسلامی آشنا شد. مجتبی استعداد فوق العاده ای داشت ولی آنچه بيش از همه چيز در او جلوه می کرد روح سخاوت فداکاری و بخشندگی بی نظيرش بود.
یاران صدیق انقلاب
يازده ساله بود که انقلاب اسلامی به وقوع پيوست. او با وجود سن کم به واقعيت انقلاب پی برده و از طرفداران صديق انقلاب شد. پس از تشکيل گروه های مقاومت به عضويت آن درآمد و شب ها با ديگر دوستانش به نگهبانی می پرداخت.
واحد تخريب تيپ المهدی
با آغاز جنگ تحمیلی یا این وجود که 13 ساله بود مدرسه را رها کرد و مصمم شد به جبهه برود ولی از رفتن او ممانعت شد. او دست از تلاش برنداشت و با دست بردن در شناسنامه برای اعزام به جبهه ثبت نام کرد. پس از طی دوران آموزشی برای اولين بار به جبهه اعزام شد و در واحد تخريب تيپ " المهدی " مشغول خدمت شد. عشق به جبهه در او چنان بود که حتی به مرخصی نمی رفت و خانواده برای ديدار با او به جبهه می رفتند.
خانه را برای شهادتم چراغانی کنید
پس از شهادت پسر خاله اش «شهيد ابراهيم رنجبر» ديگر آرام و قرار نداشت. مدام می گفت بايد جای ابراهيم را در جبهه پر کنيم. به مادرش می گفت اگر من شهيد شدم برایم پرچم سبز بر در خانه بزنيد و حياط را چراغان کنيد.
شهادت
به گفته دوستان و همسنگرش مجتبی روز به روز آراسته و آرامتر از قبل مأموريت های محوله را انجام مي داد و در طول چهار سال مبارزه بارها بطور معجزه آسائی از حوادث جان سالم به در می برد تا اينکه در واپسین روزهای زندگی اش حرکات و وجناتش نشانگر آمادگی کامل و لياقت شهادت بود.
وی پس از چهارسال تلاش و ايثار در جبهه ها سرانجام دوم فروردین سال 1363 در حال انجام مأموريت به شهادت رسید.
انتهای متن/
منبع: پرونده فرهنگی، مرکز اسناد ایثارگران فارس
