عبدالنبی فرمانده گردان امام حسين(ع)
به گزارش نوید شاهد فارس، شهید عبدالنبي میرزایی 15 فروردين سال 1341 در خانواده ای مذهبی و کشاورز در روستای نرمون بردنگان در شهرستان ممسنی ديده به جهان گشود.
تحصيلات ابتدايی را در زادگاهش و دوره راهنمايی را در شهر قائميه به پايان رساند و تحصيلات دبيرستان را در شهرستان نورآباد ممسنی آغاز کرد.
سال 1360 که 19 سال سن بيشتر نداشت به فرمان حضرت امام خمينی (ره) لبيک گفت و از طريق پايگاههای بسيج شهرستان به صورت داوطلبانه به جبهه های حق عليه باطل شتافت و در عمليات آزاد سازی بستان شرکت نمودند. به دليل عشق و علاقه شديدی که به سپاه پاسداران داشتند به عضويت اين نهاد مقدس درآمد.
سردار ميرزائی طول 8 سال دفاع مقدس به صورت فعال حضور داشت و بعنوان يک نيروی عملياتی در اکثر عمليات ها شرکت کرد. سال 1362 هنگام بازگشت از جبهه و يک مرخصی چند روزه به زادگاهش نسبت به امر مقدس ازدواج اقدام کرد.
شهيد ميرزائی با توجه به لياقت و شايستگی و شجاعت کم نظيری که از خود نشان داده بود به عنوان فرمانده گردان امام حسين (ع) تيپ 46 الهادی (ع) منصوب شد و پس از مدتی مسئوليت محور آبادان را «با حفظ سمت سرپرستی گردان کميل (تخريب)» برعهده گرفت.
پس از پذيرفتن قطعنامه 598 و صلاحديد مسئولين جهت گذراندن آموزش عالی به تهران اعزام شد و اين آموزش را نيز فرا گرفت. پس از بازگشت از آموزش بر حسب دستور فرمانده کل قوا حضرت امام خمينی(ره) که فرمودند پاک سازی کمتر از جنگ نيست، ماموريت پاکسازی منطقه آبادان که از کانال مصنوعی تا دهانه خليج فارس بوده و به عهده گرفته و به پاکسازی انواع و اقسام مين، توپ، گلوله و خمپاره علم نکرده پرداخت. وسیعترين منطقه پاکسازی به او و گردان کميل (تخريب) واگذار شد که به بهترين نحو و بدون هيچگونه تلفاتی مأموريت را با موفقيت به پايان رسید.
پس از آن به پاکسازی نهرخين که انواع مين های ضد نفر ضد خودرو و ضد تانک که بسيار در هم ريخته و نامنظم بود پرداخت.
9 مهرماه 1370 روز اول پاکسازی بود. آن منطقه به دليل عوامل جوی، آب و هوای شرجی، شوره زار بودن و گذر زمان مین ها را حساس کرده بود. او کار را آغاز کرد و متاسفانه ساعت 11:30 در حین خنثی کردن، مین منفجر شد و عبدالنبی دو دست (از ناحيه مچ)، دو چشم و لاله و پرده گوش چپ را از دست داد و قريب 300 ترکش به بدن اصابت کرد. در ابتدا او را به بیمارستان بقیه الله تهران انتقال دادند. عبدالنبی 3 ماه قادر به غذا خوردن نبود. پس از مداوای نسبی جهت ادامه مراحل درمانی به کشور آلمان اعزام شد و تحت درمان قرار گرفت.
وی سرانجام 14 مهرماه 1383 پس از تحمل سيزده سال درد ناشی از جراحت در شيراز به شهادت رسید.
انتهای متن/
