معبودا؛ آرزومندم که گمنام بميرم و بي نام نشان باشم

بسم الله الرحمن الرحيم
خدايا توئي که هر لحظه افاضه فيض و کرمت ضامن بقاي  بندگان است ،
 پس به بزرگي شکوه و جلالت و رحمانيت و عظمتت که سراسر جهان مملو و پرتوي نموده است  قسم ميدهم که بر اين بنده گناهکار و عاصي فاني حقير و ذليل ، ولي عاشق تو شهادت را روزي گردان و عنايت کند و مرگم را همواره شهادت در راه خويش مقرر بفرما . و نام مرا در دفتر مردگان قرار نده ...

" اللهم ارزقنا لاشهادة في سبيلک"
خدايا مرگم را شهادت در راهت مقرر بفرما چرا ؟ چون شهادت يعني زيباترين طريق مرگ و مرگ زيبا حتماً بدنبال يک زندگي زيبا دارد .
خدايا ، بارالها مرا از اين دنيا فاني و زودگذر ببر و بسوي  خويش جلب کن چرا که آرزوي شهادت و ديدار تو را دارم .

خدايا ، تو خود شاهدي که من به اين دنيا که گذرگاه است چشم پوشي کرده ام و ميل ندارم ، پس مرا از اين دنيا که چيزي جز لهو و لعب و زينت و تفاخر  و تکاثر  و متاع و اولاد بيش نيست بسوي خويش ببر تا به ديدارت نائل گردم. چون دنيا بازاري است که عده اي در معاملات آن سود و منفعت مي برند . و برخي نيز در خسران و ضرر و زيان  هستند .

پروردگارا ، معبودا ... آرزومندم که گمنام بميرم و بي نام نشان باشم ، مفقود شوم و بي اثر باشم هر بار که به گلستان و گلزار شهدا مي رفتم و بر سر قبور شهيدان گمنام و مفقود الاثر مي نشستم و بحال آنان غبطه مي خوردم و خجل بودم و بر حال خودم ميناليدم و آرزوي چنين مرگ با شرافت و عزت که فخر و عظمت است مي کردم .

خدايا ، بسويت آمده ام ، بحضورت آمده ام ، بحق خودت حضورم ده ، مرا برمگردان و دست نا اميدي بر سينه ام مزن . خدايا ردم مکن ، سردم مکن . خدايا ، من از شرمندگي چه کنم ، از استغفار کردن شرم دارم ، از تو شرم دارم که بندگي نکردم و از خودم شرمنده ام که زندگي نکردم و از مردم شرمنده ام  که وجودم اثري نداشت . خدا ، اکنون بر شرمساري سر بزير افکنده ام که چه کنم ، خدايا شرمنده ام از روي خودم چگونه در مقابل مولايم باشم ،
  يا من يحب التوابين " توبه ام را بپذير (يا غفار)
والسلام .

منبع: پرونده فرهنگی، مرکز اسناد ایثارگران فارس