زنان عاشورایی

زنان عاشورایی ؛ صبح تا صبح گرد و خاک پوتیناتو پاک می کنم

گوش بده من دو کلوم حرف حساب دارم باهات آخه این رسمشه که اینقده بی وفا بشی؟

عکس هایت آمد و آن چند خط من حالم خوب است

شعری بخوان که کاخ ستم را تکان دهی باید خروش زینبی ات را نشان دهی

زینب که رو به هر چه غم آغوش می کشد / داغ هزار طایفه بر دوش می کشد

هشت سال سپید آمد و رفت، موی من رنگ موی مادر شد هشت سال سپید من بودم، تو ولی قاب عکس عید شدی

خورشید شعله ور شد و در آسمان گرفت/ بانو به نام نامی تو شعر زنده شد

بعد از چهل غروب چهل سال پیرتر، زینب اسیر بود و نگاهش اسیر تو

صحرای داغ بود و تن ماهپاره ها، خون می چکید از شب بهت ستاره ها

زینب درست مثل پدر حرف می زند میراث مادر است دل داغ پرورش!

بغض هزار ابر سترون به شانه اش اشک هزار رود روان را به دوش داشت

وقت سفر رسید و کسی آب هم نریخت، پشت کبوتری که غریبانه پر گرفت

زینب به روی نیزه سری دید نوحه خوان در شام کوفیان قمری دید نوحه خوان

خون می چکید از سر و رویش خدای من زینب به زخم های مکرر نگاه کرد

داغی که از مدینه به محراب کوفه رفت از دست های بسته حیدر شرو عشد

مادر شدی که صبر بیاید به کار عشق، تا از تو روشن است مسیر سپید ماه

حال ما را کسی نمی داند جز همان کس که مثل ما جان داد

بعدها مثل مادرت حتی دختری مادر پدر باشی /ازدواجت به شرط این باشد که از برادر دمی جدا نشوی

از لحظه ای که دور شدی، دورتر به من/ باد آمده تو را برساند خبر به من

شب را کنار زد... و سحر آفریده شد، چشمی زدی به ما نظر آفریده شد

با بغض به من خیره شدی می فهمم، آن خنده ترد آخرت هم اینجاست دل، نامه کربلایی ات را آورد، سوغاتی خوب سفرت هم اینجاست