فریادی از بی عدالتی و زورگویی / داستانی به قلم معلم شهید يوسف ابراهيمي

غلامرضا : سلامت باشي حاجي ، ما که هميشه در خدمت بوديم .
حاج رجب ديگر حرفي نزد ، خداحافظي کرد و رفت از لابلاي مردم دور شد. با دور شدن حاج رجب ، دوباره غلامرضا تو فکر رفت ، که خدا کند در اين مدت حاج رجب خانواده اش را اذيت نکرده باشد ، دلش شور مي زد ، براي خودش مي گفت : يعني بچه ها چيکار مي کنند ؟ خدا کند دويست تومان پولي را که به حسن درويش دادم به همسرم رسانده باشد . شوق ديدن عيال دلواپسش کرده بود .


هنوز در فکر غوطه مي خورد که ميني بوس زواردر رفته اي سر رسيد . سپر جلويش کنده شده بود و قسمتي از بدنه ميني بوس بر اثر تصادف کج و موج شده بود و رنگ ديگري داشت که به رنگ اصلي ميني بوس نمي خورد .

 غلامرضا از خودش و مقدار پولي که آورده بود يادش رفت . ميني بوس ايستاد ، فهميد که به ده رسيده . با ديگران پياده شد ، هنوز خورشيد غروب نکرده بود ، دهکده در زير گرد و خاک گوسفنداني که از چرا بر مي گشتند به درستي ديده نمي شد به طرف منزل روانه شد ، دم در که رسيد پسر و دخترش را ديد که روي خاک نشستند و گريه مي کنند ، پدر را که ديدند ذوق زده شدند و گريه را قطع کردند.

 غلامرضا بچه هايش را بوسيد و خاک سر و صورت آن ها را تکاند . دخترش که کوچکتر بود بغل کرد ، بلند شد و رفت تو حياط خانه . کسي در خانه نبود ، غلامرضا گفت : پس مادرتون کجاست ؟

 مقدار چوب و پهن گوسفند که در دست داشت آب را زمين گذاشت شنيد در اتاق يکي از بچه هايش حرف مي زند ، وحشت کرد . پشت در اتاق رفت و نيم نگاهي کرد خوشحال شد که شوهرش را مي ديد . غلامرضا بلند شد و با اين که از خوشحالي اشک در چشم داشت زنش را بوسيد . زن با همه خستگي ای که داشت از ديدن شوهرش جان تازه اي مي گرفت . چائي تازه ايي درست کرد و چند استکان پي در پي به شوهرش داد و گفت : شوم خوردي ؟

غلامرضا نگاه عاشقانه اي به زنش انداخت و گفت : نه .

غلامرضا روزها در ده سرش بالا مي گرفت و راه مي رفت . ديگر آن نوکري قديمي نبود . مقداري پول هم آورده بود و مي خواست خانه اش را مرتب کند و به زنش هم قول داده بود اگر خدا فرصت داد يک بار همه را به پابوس امام رضا ببرد. دو ، سه هفته گذشت تا اين که غلامرضا مقداري گل را آب داد و چون مي خواست يک اتاق ديگر در حياط خانه درست کند .

بدون سئوال و جواب با زن در حياط را باز کرد و صدا زد : غلامرضا هستش ؟

زن غلامرضا سفره را کشيد بالاتر که دست منصوري هم برسد . اما او گفت : نهار خونه ي حاج رجب خوردم . احتياجي نيست .
غلامرضا: سرکار کدوم قالي ؟ مگه خدا نخواسته باشه يه وقت ديونه شدي ؟

زن غلامرضا که دستاش مي لرزيد و رنگ در صورت نداشت با ترس و لرز گفت : سرکار ببخشيد ، همه اهل ده ميدونن که شووَر من دو سه هفته که اومده . اصلاً او اين جا نبوده ، رو کرد به حاج رجب و گفت: اين حاجي خدانشناس خيلي ظالمه ، خدا کنه که ذليل بشي مرد که ما رو ذليل کردي و رو کرد به منصورري و گفت : همين نانجيب دو ماه پيش به عبدالله چوپان گفت گاو و گوسفندا را بدوونه رو پایه هام که براي سوخت زمون درس کرده بودم ، حالام ديده غلامرضا دسش به دهنش مي رسه مي خواد بدبختمون کنه .

در حالي که گريه مي کرد گفت: به خدا دروغ ميگه ، از مکرشه.

 منصوري چايي که به دست داشت بالا انداخت و گفت همه چي تو پاسگاه درس مي شه . نمي خواد زيادي وِر بزني.  سرباز مثل اين که حوصله اش سر رفته باشد از اتاق بيرون رفت...
حاج رجب با دست گليم مي کشيد . استاد مرتضي خيلي يواش گفت : سرکار ، غلامرضا چه جوري مي تونه يه قالي شش متري را ببره ؟ مگه قالي سر راه بوده ، حتماً جاي قرص و محکمي بوده ...

حاج رجب طاقت نياورد که استاد مرتضي حرفش را تمام کند و با صداي بلند گفت : من که نمي گم برده ، ولي هر کس بوده غلامرضا خبر داره .

 منصوري در حالي که با دست به زانوي خود فشار مي آورد بلند شد و گفت : غلامرضا مي آيي برويم يا با زور ببرمت پاسگاه.
غلامرضا: سرکار مي بيني که مشغولم .
 منصوری: کار بي کار.
و به سرباز گفت : که دست هاي غلامرضا را دست بند بزند . زن غلامرضا التماس مي کرد که والله دروغ مي گه. فايده اي نبخشيد .
استاد مرتضي به منصوري خواهش کرد که اقلاً بگذاريد امروز کار کند و قول داد که فردا خودم غلامرضا را به پاسگاه مي آورم . از پشت دست هاي غلامرضا را دست بند زدند . بچه هاي غلامرضا گريه مي کردند .

غلامرضا مي گفت : به خدا من از قالي خبر ندارم .
 استاد مرتضي مي گفت : من کار کنم يا برم . کسي به او جواب نداد .

زن غلامرضا مرتب نفرين مي کرد ، غلامرضا جلو افتاد و از حياط بيرون رفت . منصوري به حاج رجب گفت تو برو ، فردا بيا پاسگاه تا معلوم بشه . حاج رجب که رفت .