صدای دوستان شهيدم به گوش می رسد

 مورخه 2 دی 1361 بود داشتيم نيروهاي گردان 995 گروهان يك را جايگزين مي کرديم و  بعد از جايگزين کردن نصف گروهان من و رضا انجوی جهت خواندن نماز شروع به وضو گرفتن کرديم و برادر حبيب زاده بيرون ايستاده بود يکی از برادرن تيپ کربلا می خواست به دستشوئی برود.
من دستم را شسته بودم که ناگهان در  فاصله ی پنج متری خمپاره ای به زمين خورد ( فاصله خمپاره با آن دوست تيپ کربلا يک متر بود ) ولي ناگهان با کمال تعجب خمپاره عمل نکرد و ما هر کدام چيزي مي گفتيم برادر کربلائي مي گفت " بچه ها ديديد معجزه شد عمل نکرد.
 "برادر انجوي " مي گفت رضا رفته بوديم ها... و من گفتم خدايا مي خواستي بدون وضو از دنيا بروم.

در همين حين بود که دومين خمپاره در فاصله دو متري من به زمين خورد و من خوابيدم روي زمين يک وقت احساس کردم زير سر من چيز گرمي است سر را بلند کردم ديدم يکي از دوستان از تيپ کربلا مي خواسته  از سنگر بيرون بيايد و ترکش به سر او اصابت کرده؛ سر او را بلند کردم و گفتم «بابا ، بابا ، بلند شو » تمام شد. اما او انگار صد سال است که خوابيده  " بل احياء عند ربهم يرزقون ".

من نيز در پاي راستم ترکش رفته بود  آن برادر که مي خواست به توالت برود بازويش زخمي شد و عجيب آن که « من و انجوي و حبيب زاده» به خمپاره نزديک تر بوديم و خدا آن کس را عاشق شد که عاشق خدا بود.
 برادران رشتي وقتي ديدند رفيقشان شهيد شده شروع به گريه و بي تابي کردند و ما آن ها را دلداري داديم و شهيد را انتقال داديم.
علت خمپاره تيراندازي يکي از برادران بود که دشمن گرا گرفته بود و آن جا را کوبيد. هنوز صداي دوستان شهيد در گوشم طنين انداز است...

انتهای متن/
منبع: پرونده فرهنگی ، مرکز اسناد ایثارگران فارس