روحیه‌ای برای گروهان، دلتنگی‌ای برای خانواده
به گزارش نوید شاهد فارس، شهيد «هوشنگ رستمی» چهارم خرداد سال ۱۳۱۹ در خرم‌آباد لرستان دیده به جهان گشود. ۷ ساله بود که راهی مدرسه شد. تحصيلات خود را تا مقطع لیسانس در رشته علوم و فنون نظامی گذراند. اردیبهشت سال ۱۳۴۴ به استخدام ارتش درآمد. پس از سپری نمودن دوره‌های آموزشی، داوطلبانه به تيپ ۵۵ هوابرد شيراز منتقل شد. سال ۱۳۵۷ با شروع درگیری در کردستان خود را به جبهه غرب رساند و تا پایان جنگ حضور مستمر در جبهه داشت. وی سرانجام پس از سال‌ها مجاهدت ۲۰ آذر سال ۱۳۶۹ در حین پاکسازی ميدان مين بر اثر انفجار مين به شهادت رسید. پیکر پاکش در بهشت رضا خرم آباد به خاک سپرده شد.
قسمت «۵۳» خاطره خودنوشت شهید هوشنگ رستمی:
شب هفدهم فروردین سال ۱۳۶۰
هوا به شدت بارانی همراه با باد است و ديد بسيار محدود و تا فاصله چند متری را نمی‌شود تشخيص داد، به علت باران و گِل و شُل داخل در پايگاه و باد شديد امکان سرکشی به سنگرها نبود.
به سربازان دستورات موکدی در مورد هشياری و مراقبت بيشتر داده شد و وظائف آن‌ها برای چندمين بار گوشزد گرديد، صدای تک رگبارها در فاصله‌ای دور و نزديک از طرف پايگاه‌ها شنيده می‌شد و آن شب يک گلوله خمپاره ۸۱ در نقطه مشترک نگهبانان ضلع غربی زده شد.
انتظاری وسوسه آميز در نهاد بچه‌ها برای شيراز موج می‌زد، زيرا خستگی ناشی از يکجايی آن‌ها را از پا در آورده بود.
من خودم به شهادت همه پرسنل گروهان مظهر روحيه بودم، ولی در نهان دلم برای بچه‌ها و يا خانواده‌ام يک ذره شده بود و آرزو می‌کردم خداوند سلامتی عطا فرمايد تا اين چند روز نيز به سلامتی سپری شود و سالم به نزد خانواده‌ام برگردم.
گرچه آدمی بودم که از ساکت بودن رنج می‌بردم ولی اگر هوا اجازه می‌داد و زمين خشک می‌شد حتماً از پاره‌ای از نقاط مورد نظر گشتی اجرا می‌کردم و اين البته بگم بستگی به عوامل زيادی هم داشت.
انتهای متن/
