از مزارع سبز روستا تا سلولهای بعثی عراق

روي ديوار رودخانه جاده اي وجود داشت که وقتي روي آن رسيديم، صحنه عجيبي نظرم را جلب کرد. چشمم به تعداد زیادی از نيروهاي عراقی افتاد که پشت اين جاده تجمع کرده بودند. به گمانم آن ها آماده یک عملیات بودند. مرا به سنگر فرماندهي بردند. چند افسر با لباس هاي شيکي در آن نشسته بودند. يکي از سربازان که مرا اسير کرده بود، داخل سنگر فرماندهي رفت و پس از کسب اجازه مرا با خود داخل سنگر برد. افسران عراقي وقتي چشمشان به من افتاد به حالت تنفر به من نگاه مي کردند. يکي از آن ها بلند شد و به طرفم آمد و شروع کرد به سوال کردن. هر چه او مي پرسيد من نمي دانستم که چه مي گويد ولي حدسم بر اين بود که آن ها مي خواستند بدانند که من چه کاره هستم سربازم يا پاسدار.

يکي از افسران که درجه روي شانه اش با بقيه فرق داشت دستور داد تا مرا از سنگر بيرون ببرند. چشمم را با تکه پارچه اي بسيار کثيف بستند و سوار بر جيپي که جلوي سنگر فرماندهي بود شدیم. يکي از دست هايم را که سالم بود با دست بندي به صندلي جيپ بستند. در همين موقع سربازان مزدور عراقی اطراف ماشين جمع شدند و آب دهان را به صورتم مي انداختند.
چند ساعت به همين منوال گذشت چند تا از سربازان عراقي آمدند دست هاي ما را گرفتند و از زمين بلند کردند و به بيرون ساختمان بردند. بیرون ساختمان یک اتوبوس زن و مرد که همگي دوربين فيلمبرداري و عکاسي در دست داشتند دور ما حلقه زدند و حدود نيم ساعت از همه طرف از ما عکس گرفتند در صورتي که ما از شدت درد و سرما مي لرزيديم.

پس از طی مسافتی به جایی رسیدیم که چشمهایم را باز کردند. چشمهایم را به قدری محکم بسته بودند که وقتي آن را باز کردند همه چيز را تار مي ديدم. به اطرافم نگاه کردم هر چند که از شدت درد چشم و زخم هاي گلويم کلافه شده بودم به نظر مي رسيد که اين جا بيمارستان صحرايي باشد که چند سنگر و چند چادر بر پا شده بود. مرا داخل يکي از چادرها بردند و روي زمين خواباندند. دو  پرستار که هر دو زن بودند بالاي سرم آمدند. بدون بی حسی حدود 3 تا 4 بخيه به گلويم زدند و دندان هاي پايين را هم سيم پيچي کردند. طوري که صداي فريادم دل هر سنگی را آب می کرد.
 چشم و دست هايم را باز کردند اتاق کاملا تاريک بود. متعجب سر پا ايستاده بودم. کمی چشم هايم به تاريکي عادت کرد. به داخل اتاق نگاه کردم اتاقي بود به طول يک متر و نيم در دو متر. آری آنجا سلول انفرادي بود و بايد مدتي را در آن جا می گذراندم. سقف سول خيلي بلند بود و يک دريچه اي به ابعاد بيست سانتيمتر روشنايي و هوا خوري سلول را تامين مي کرد. اسباب و اثاثيه سلول متشکل بود از يک پتو و يک زيلو و يک تنگ آب که بي نهايت کثيف بود. ديوارهاي سلول سيماني بودند. خودم را به طرف پتو و زيلويی که در سلول بود کشاندم تا آن ها را پهن کنم و لحظه اي استراحت کنم. وقتي که دستم به پتو و زيلو خورد ديدم خيس و مرطوب است. کف سلول سيماني بود و مرطوب. دیوارهای سلول تا نیم متر نم داشت.
گرسنگي و تشنگي از يک طرف و درد و مجروحيتم هم از طرف ديگر به شدت به من فشار مي آورد و جسم ضعيفم را لحظه اي آرام نمي گذاشت. بار خدايا اين جا کجاست آيا اين جا همان سلول هاي بغداد است که مدت ها مولايم موسي بن جعفر را در اين جا زنداني کرده اند و زنجير به پا و گردن او انداختند و امروز هم نصيب من شده است.
سومين روز گرسنگي و تشنگي را پشت سر مي گذاشتم. نگهبان يا همان سرباز عراقی نان را برداشت و از سلول خارج شد. درب سلول را قفل کرد و رفت نمي دانم شب بود يا روز. ديگر زبانم از تشنگي کاملا خشک شده بود. هر لحظه انتظار مرگ خود را مي کشيدم.
هواي داخل سلول به علت رطوبت کاملا سرد بود. از شدت سرما و سوء تغذيه لرزه عجيبي به تنم افتاده بود. تنها چيزي که مي توانستم از آن استفاده کنم فقط يک پتو بود که آن به شدت خيس بود ولي به هر زحمتي که بود آن را به خودم پيچيدم تا مقداري گرم شوم. اولين شبي بود که به خانه جديدم که همان سلول بود آمده بودم گرچه نمي دانستم آيا حالا روز است يا شب يا اين که چه وقتي از شب يا روز است .
بار ديگر صداي قفل و کليد در سلول مرا به خود آورد. يکي از نگهبانان در را باز کرد. يک ظرف در دست داشت که داخل آن مقداري سوپ بود. ظرف کثيف بود و آن ظرف غذا را به سمت من دراز کرد. من هم به خاطر اين که ديگر طاقت گرسنگي را نداشتم آن را پذيرفتم و در صورتي که دندان هايم هم سيم پيچي بودند از گوشه ي دهان شروع به خوردن کردم.
 روزها يکي پس از ديگري با پذیرایی سربازان عراقی که مشت و لگد بود مي گذشت. مدام ذکر خدا بر لبهایم جاری بود و سرگرمیم در آن سلول مرطوب مورچه هايي بودند که از ديوارها بالا می رفتند.


اردوگاه رمادی، بهشت واهی اسرای در بند سلول
روزها گذشت و گرمای سلول فصل تابستان را خبر مي داد. آن قدر هواي داخل سلول گرم بود که بعضي از وقت ها نفسم بند می آمد و بدنم به شدت خيس عرق می شد. هواي داخل سلول همانند حمامي بود که بخار آب گرم آن را احاطه کرده باشد.
يکي روز از تنهايي بي نهايت رنج می بردم. طوري که گمان مي کردم کسي دست بر گلويم گذاشته و بي رحمانه فشار مي آورد. همان طور که با خودم کلنجار مي رفتم و مي کوشيدم تا درونم را ساکت کنم، ناگهان درب سلول باز شد و سه نگهبان سلول جلو درب ظاهر شد. یکي از آن ها به من اشاره کرد که آماده شوم. با خود گفتم بار خدايا قفس ديگر چه جايي است؟! آيا آن قفس از اين جا سخت تر است.