شکراله، عشایری غیور در جبهه جنگ
به گزارش نوید شاهد فارس، شهيد «شکراله عابدينی» 30 شهریور سال 1346 در ميان ايلات عشاير جنوب کشور ديده به جهان گشود. در آن زمان که شرايط دشوار کوچ ايل امکان هر گونه کسب علم و تحصيل را از هر فرد عشيره‌ای سلب می‌کرد، او با مشقات فراوان شروع به درس خواندن نمود و با وجود مشکلات زيادی که دامنگير خانواده بود ولی با ذوق و استعدادی که داشت توانست تحصيلات ابتدايی و راهنمايی خود را به پايان رساند و در رشته علوم تجربی در دبيرستان شبانه روزی شهيد بهشتی شيراز ادامه تحصيل دهد.
روزهای تعطیل برای کمک به معیشت خانواده و مخارج تحصیل به کارگری مشغول می‌شد. شکراله در ايام انقلاب نسبت به پخش اعلاميه و بيانات امام خمينی در بين همکلاسی و مردم کوشا بود.
عشق ايثارگری و شهادت طلبی و ايمان قلبی شکراله که همان خدمت به اسلام و مسلمين بود، او را از دبيرستان به سوی ديار عاشقان حسين ابن علی (عليه السلام) کشاند و در يازدهم آذر سال 1364 به مدت دو ماه آموزش نظامی را در پادگان شهيد دستغيب کازرون با موفقيت گذراند.
پنجم خرداد 1365 جهت ياری رساندن به کفر ستيزان اسلام، راهی منطقه جنگی غرب کشور شد و مدت سه ماه در آن منطقه انجام وظيفه کرد و مجدداً جهت ادامه تحصيل به دبيرستان شهيد بهشتی شيراز مراجعه کرد. از آنجايی که شکراله دفاع از نظام جمهوری اسلامی را بر امر تحصيل برتری میداد و عليرغم اينکه خانواده به او می‌گفتند به تحصيل خود ادامه دهد ولی شکراله می‌گفت مسئله دفاع از اسلام و ناموس بالاتر از اين هاست.
بالاخره عزم راسخ وی باعث شد برای بار دوم در تاريخ 25 آبان ماه 1365 با بسيج يگان عشايری شيراز به جبهه خونبار خوزستان به جنوب کشور اعزام شود و با تلاش خستگی ناپذير خود در عمليات کربلای چهار شرکت کند. یکی از همرزمان این شهید بزرگوار در خاطره‌ای می گوید: شکراله مدام به ما می گفت: «کاش خداوند قدرتی بيش از اين به من میداد تا بيش از اين بعثيون کافر را به هلاکت برسانم.»
با شروع عمليات کربلای 5 علی رغم اینکه 15 روز مرخصی داشت و مدت زیادی دور از خانواده بود، به مرخصی نیامد تا در عمليات شرکت کند. وی سرانجام 27 دی ماه 1365 در شلمچه بر اثر اصاب ترکش خمپاره به شهادت رسید. پیکر پاکش در گلزار شهدای زرین آباد کازرون به خاک سپرده شد.
انتهای متن/
